* άρθρο του Αντώνη Δαρτζέντα

Υπάρχουν αρκετές δημοσκοπήσεις τον τελευταίο καιρό, που παρουσιάζουν σταθερά τους Έλληνες ως τους πιο δυστυχεις ανθρώπους στην Ευρώπη και επίσης σταθερά στους πιο δυστυχεις του κόσμου, ξεπερνώντας στους δείκτες αυτούς ακόμα και εμπολεμες περιοχές της γης ,με πραγματική δυστυχία και φτώχεια αλλά και συνεχή απειλή κατά της ζωής και της περιουσίας των πολιτών της.

Η Ελλάδα από την άλλη, παρα την κρίση παραμένει ένα από τα πιο πλούσια και ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου σίγουρα μέσα στα πιο πλούσια 40 του κόσμου, αρκετά ασφαλές, με μικρή εγκληματικοτητα και πολύ καλούς δείκτες μέσου όρου ζωής, παιδικής και νεογνικης θνησιμότητας. Επίσης μια χώρα με αποδεκτά επίπεδα ιατρικής περίθαλψης ακόμα και αν πρέπει να βάλει κάποιος το χέρι στην τσέπη γι αυτό.

Επίσης εξαιρετικό καιρό και γενικά κλιματολογικες συνθήκες κατά κανόνα χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις.

Μα το στο καλό συμβαίνει λοιπόν;

Διάβασα με ενδιαφέρον διάφορες απόψεις που ξεκινούν από τους κακούς πολιτικούς, την διαφθορά, την φοροδιαφυγή, την οικογένεια και άλλα πολλά.

Εγώ νομίζω πως δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Για την ακρίβεια και τα παραπάνω είναι επιφαινομενα. Γιατί όλα τα παραπάνω υπάρχουν και αλλού και σε μερικές κοινωνίες πολύ πιο έντονα από εμάς. Διαφθορά υπάρχει και αλλού και πιο έντονη ,πχ στη Νότιο Ιταλία ή σε πολλές χώρες της Ασίας ή της Αφρικής, χωρίς να είναι πιο δυστυχισμενοι από εμάς. Αν θέλουμε να δούμε οικογένειες με προβλήματα ας πάμε στις εργατικές συνοικίες της Βρετανίας με τις χιλιάδες αλκοολικούς και το πολύ υψηλό ποσοστό εφηβικής εγκυμοσύνης ή ακόμα στους έγχρωμους των ΗΠΑ όπου το 80 %δεν έχει γνωρίσει πατέρα.

Και παρόλα αυτά εμείς είμαστε πολύ πιο δυστυχεις.

Για μένα το κύριο και βαθύτερο αίτιο είναι η παιδεία. Εδώ και χρόνια η παιδεία στην χώρα φθίνει. Αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο. Το χειρότερο είναι πως καλλιεργεί στα νέα παιδιά και στους γονείς τους ,ψευδείς προσδοκίες και δεν θέτει πουθενά όρια . Στα δημοτικά σχολεία όλοι Α. Όλοι άριστοι.

Στο Γυμνάσιο και το λύκειο τα 20αρια με την σέσουλα. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Αν πχ ένα παιδί 17 χρονών κάνει κατάληψη στο σχολείο του, τι θα συμβεί;. Τίποτα. Θα περιμένουμε πότε θα τελειώσει η κατάληψη. Καμία συνέπεια.

Η παιδεία λοιπόν εδώ και χρόνια στο όνομα ενός ανυπαρκτου ανθρωπισμού καλλιεργεί ψευδείς προσδοκίες και έναν ψεύτικο κόσμο που δεν υπάρχει πουθενά.

Ο 18 χρονος που αποφοιτα νομίζει πως ο κόσμος είναι τόσο ανεκτικός όσο το σχολείο του, γεγονός που φυσικά δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Ταυτόχρονα ο μέσος και ο κακός μαθητής αφηνονται στην τύχη τους τελείως απροετοιμαστοι για τον ανταγωνισμό εκεί έξω. Τους χαιδευουμε με βαθμούς και ανοχή για να μην δείξουμε πως δεν τους επιμορφωνουμε.

Γι αυτό γεμίζουμε δυστυχεις και οργισμενους δεκαοχταρηδες που έχουν γίνει πια, μια σιωπηλή πλειοψηφία θυμωμενων και ευνουχισμένων καφενόβιων, ανίκανων να προσαρμοστουν στον καινούριο ανταγωνιστικο κόσμο που ήδη είναι παρών. Και τονίζω πως το χειρότερο δεν είναι το επίπεδο της επιμόρφωσης. Αλλά το γεγονός πως καλλιεργεί ψευδείς προσδοκίες. Προετοιμάζει τα παιδιά για έναν κόσμο που απλά δεν υπάρχει.

Η Δυστυχία μας είναι η Παιδεία μας.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις 10/10 στην εφημερίδα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ