Μια ολόκληρη γενιά φεύγει, χωρίς ούτε ένα χάδι, μια γλυκιά κουβέντα, ένα φιλί, χωρίς Θεία Κοινωνία. Εμείς όμως ανησυχούμε για το αν θα κάνουμε ρεβεγιόν, αν θα πάμε για διακοπές ή αν θ’ ανοίξουν τα νυχτερινά μαγαζιά για τις γιορτές. Τι ξεφτίλα!!! Πόση αφέλεια ποια;;;

Μαζέψτε τους εφήβους σας που σπέρνουν το θάνατο στις μεγαλύτερες ηλικίες, φορέσετε τις μάσκες σας, πάρτε όλα μέτρα που χρειάζεται, εάν είστε θετικός με ήπια συμπτώματα μην βγείτε έξω, καλέστε βοήθεια εξυπηρέτησης, διότι κάθε φορά που βγαίνετε έξω, κάποιος κάνει εισαγωγή με τον θάνατο να παραμονεύει.

Σπέρνετε το θάνατο. Μην περιμένετε να σας χτυπήσει την πόρτα για να πειστείτε, σας το λέω εγώ που τα έζησα από κοντά και που τα ζω ακόμα, που έχω να κοιμηθώ από 25 του Νοεμβρίου, που είδα τους γιατρούς να τρέχουν πάνω από τον κάθε άρρωστο που του τέλειωνε το οξυγόνο και που φώναζε βοήθεια, που φώναζαν τα ονόματα των παιδιών τους όπου κανείς δεν απαντούσε και που έκλαιγαν σαν μικρά παιδιά γιατί δεν κατάλαβαν που έφταιξαν και βασανίζονται έτσι. Τα παιδιά τους είναι η Αργυρώ, ο Νίκος, η Μαρία, η Βούλα, η Νεκταρία, οι νοσηλευτές και οι γιατροί κ.Κώστας, κι άλλος κι άλλοι που τα προσωπικά δεδομένα δεν μου το επιτρέπουν.

Πονάει η ψυχή μου. Η μάνα μου, η μεγάλη αδυναμία μου, είναι μέσα από 25 Νοεμβρίου και δίνει την δική της μάχη στην ΜΕΘ.

Μια γυναίκα που φοβόταν την σκιά της, λόγω της αρρώστιας του πατέρα με ΧΑΠ πρόσεχε πάρα πολύ. Από σούπερ μάρκετ (υπολογίζουμε) κόλλησε. Της χτύπησε την πόρτα, εκείνη άνοιξε, οι γιατροί λένε αλήθειες, δεν χαϊδεύουν τα αυτιά, λένε τα πράγματα όσο σκληρά είναι και είναι πολύ σκληρά για όλους όσους είναι εδώ μέσα.

Οσο αντέχει ο ο οργανισμός του καθενός, ανάλογα τα υποκείμενα νοσήματα. Ο Θεός ας μας βοηθήσει γιατί μόνο ο Κύριος έχει τον τελευταίο Λόγο.

Δείξτε σεβασμό στην τρίτη ηλικία. Πιστέψτε με, δεν είναι ακόμα έτοιμοι να φύγουν. Σήμερα είναι η μητέρα μου, αύριο μπορεί κάποιος δικός σας. Δεν κάνει ο covid διακρίσεις!

Η ζωή είναι γλυκιά για όλους μας!

Θέλω να ευχαριστήσω τους Γιατρούς και τους νοσηλευτές του Βενιζελείου Νοσοκομείου για τον αγώνα που δίνουν καθημερινά για να σώζουν τις ζωές των ανθρώπων μας. Πραγματικά υποκλίνομαι…

(Το κείμενο το έστειλε η αναγνώστρια Μ., τα στοιχεία της οποίας είναι στη διάθεση του Voucher Ergasia)