Σχόλιο του Δημήτρη Αβραμίδη

Προ ημερών ανακοινώθηκε το πρόγραμμα της κοινωφελούς εργασίας στους Δήμους της χώρας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα στους Δήμους της Αχαϊας θα απασχοληθούν για οκτώ μήνες 829 εργαζόμενοι, εκ των οποίων οι 519 στο Δήμο Πατρέων.

Σε κάθε περίπτωση αυτά τα προγράμματα είναι μια κάποια ανακούφιση για τους ανέργους. Είναι επίσης μια κάποια ανακούφιση για τους Δήμους που αντιμετωπίζουν προβλήματα υποστελέχωσης. Αλλά και στη μία και στην άλλη περίπτωση η έμφαση δίνεται στο «μια κάποια».

Ας σταθούμε πρώτα στην πλευρά των ανέργων. Είναι μια ανακούφιση αυτά τα προγράμματα. Αλλά προσοχή: Μιλάμε για οκτάμηνη απασχόληση και για αμοιβές που κυμαίνονται από 430 έως 480 ευρώ το μήνα. Παρηγοριά στον άρρωστο; Μάλλον περί αυτού πρόκειται. Στην πραγατικότητα ανακυκλώνεται η ανεργία, σήμερα ψιλοβολεύονται μερικοί, αύριο οι επόμενοι και ούτω καθεξής.

Αλλά ο άνεργος έχει ανάγκη για σταθερή εργασία και κανονική αμοιβή. Ώστε να μπορεί να οργανώσει τη ζωή του, να προγραμματίσει την κάλυψη των αναγκών του, να σταθεί στα πόδια του. Από την άποψη αυτή τα συγκεκριμένα προγράμματα ελάχιστα εξυπηρετούν, αφού μετά το οκτάμηνο σε περιμένει και πάλι η ανεργία.

Πάμε τώρα στην πλευρά των Δήμων. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, μόλις ο οκταμηνίτης μάθει τη δουλειά έχει παρέλθει το οκτάμηνο και πρέπει να φύγει. Στη χειρότερη των περιπτώσεων δεν έχει καμιά διάθεση και όρεξη να μάθει οτιδήποτε. Αυτός κάνει ότι δουλεύει και οι άλλοι κάνουν ότι τον πληρώνουν μέχρις ότου να τελειώσει το οκτάμηνο.

Οι Δήμοι έχουν πράγματι ανάγκες σε προσωπικό. Μόνο που οι ανάγκες αυτές για να καλυφθούν χρειάζονται εργαζόμενους που θα έχουν μόνιμη σχέση εργασίας, άρα και το χρόνο να ασχοληθούν συστηματικά με το αντικείμενό του, να το μάθουν και να το ασκήσουν συστηματικά. Με δύο λόγια οι Δήμοι χρειάζονται στελέχη και όχι περαστικούς.

Αντίστοιχα είναι γνωστό τι συμβαίνει με τον εργαζόμενο σε σχέση με την εργασία του. Λίγο πολύ ο εργαζόμενος ταυτίζεται με τη δουλειά του. Εκεί περνάει το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του. Εκεί οξύνει τις εργασιακές του εμπειρίες, οργανώνει τις επαγγελματικές του φιλοδοξίες, αποκτά τα μέσα για να ζήσει αυτός και η οικογένειά του. Με μια δόση υπερβολής θα μπορούσαμε να πούμε ότι είμαστε οι δουλειές μας.

Μόνο που τίποτε από όλα αυτά δεν σχετίζεται με τις οκτάμηνες συμβάσεις. Επίσης με μια δόση υπερβολής μπορούμε να πούμε ότι ο Δήμος Πατρέων, για παράδειγμα, πιο πολύ χρειάζεται πενήντα μονίμους παρά πεντακόσιους οκταμηνίτες. Ή αντίστοιχα, η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης-Αποχέτευσης του Δήμου Δυτικής Αχαϊας, δεν έχει μόνιμο προσωπικό, άρα σταθερή δομή. Μήτε αυτή χρειάζεται οκταμηνίτες, αλλά μονίμους.

Λύση ανάγκης αποτελούν οι οκτάμηνες συμβάσεις. Που όμως ελάχιστα θεραπεύουν το πρόβλημα, είναι σαν να δίνεις ασπιρίνες σε βαριές λοιμώξεις. Υποθέτω πως αυτά τα ξέρουν οι κυβερνώντες όπως τα ήξεραν και οι πρώην κυβερνώντες. Εν τούτοις συνεχίζουν τα προγράμματα, ενίοτε μάλιστα πανηγυρίζουν γι’ αυτά και η ζωή συνεχίζεται.

Μοιάζει σαν να έχουμε συμβιβαστεί με τα θηριώδη ποσοστά της ανεργίας. Κι αντί να κοιτάμε με ποιο τρόπο θα την αντιμετωπίσουμε με κανονικές θέσεις εργασίας, το έχουμε ρίξει στα υποκατάστατα.

ΠΗΓΗ: gnomip.gr