Άρθρο του Γιάννη Ρεφανίδη, Καθηγητή του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Υποψήφιου βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης με το ΜέΡΑ25

Το ΜέΡΑ25 προβάλλεται ως το κόμμα (Μέ-τωπο) της Ρεαλιστικής Ανυπακοής (ΡΑ). Τι σημαίνει όμως αυτός ο όρος; Στα επίσημα κείμενα του κόμματος ορίζεται ως η υπεύθυνη ανυπακοή που συνδυάζεται με την κατάθεση ρεαλιστικών προτάσεων. Ως παράδειγμα αναφέρεται το να επιβάλλεται στον δανειολήπτη να λάβει πιστωτική κάρτα για να αποπληρώσει το στεγαστικό του δάνειό, κάτι που θα ήταν εντελώς ανεύθυνο να δεχτεί και φυσικά έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί.

Η έννοια της ανυπακοής δεν εμπεριέχει απαραίτητα την παραβίαση του νομικού πλαισίου. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι την ανυπακοή ως τη χρήση κάθε δυνατού μέσου που παρέχει το ισχύον νομικό πλαίσιο ώστε να αποτραπεί η εφαρμογή επιβαρυντικών μέτρων για τη χώρα αλλά και για το κάθε άτομο ξεχωριστά. Φυσικά, το νομικό πλαίσιο γίνεται συνεχώς πιο αυστηρό (και πολύπλοκο), προσπαθώντας να κλείσει κάθε «παραθυράκι» που θα επέτρεπε την υιοθέτηση στρατηγικών ρεαλιστικής ανυπακοής.
Τα τελευταία χρόνια το κράτος έχει υποχωρήσει σε όλες τις απαιτήσεις των θεσμών, υιοθετώντας μέτρα τα οποία μόλις μια δεκαετία πριν φάνταζαν αδιανόητα.

Να αναφέρω ενδεικτικά:

• την αύξηση των άμεσων και έμμεσων φόρων σε πολύ υψηλά επίπεδα
• τη μετατροπή των ασφαλιστικών εισφορών σε φορολογικές, μιας και δεν αντιστοιχούν πάντα σε συντάξιμες αποδοχές
• την κατά παραγγελία νομοθέτηση αλλά και την προ-νομοθέτηση μέτρων
• την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας στο ΤΑΙΠΕΔ και την εκποίηση της σε εξευτελιστικές τιμές
• την πώληση των κόκκινων δανείων σε ξένα ταμεία, και πάλι σε εξευτελιστικές τιμές

Ουσιαστικά, η χώρα εξαναγκάστηκε να μετατρέψει το Δημόσιο χρέος, αλλά και τις ζημιές των τραπεζών, σε Ιδιωτικό χρέος. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, η χώρα μέσω των εκπροσώπων της στο Κοινοβούλιο όφειλε να συμπεριφερθεί ανυπάκουα, δηλαδή να μην δεχτούν οι βουλευτές την κατά παραγγελία υπερψήφιση των μνημονιακών νόμων, εφόσον πίστευαν ότι δεν ήταν προς το συμφέρον της (το ΜέΡΑ25 πιστεύει απόλυτα πώς δεν ήταν). Το ΜέΡΑ25 φιλοδοξεί να διορθώσει τα παραπάνω κακώς κείμενα και να επαναφέρει την αξιοπρέπεια στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ωστόσο, μέχρι να συμβεί αυτό, οι πολίτες προσπερνούν τους πολιτικούς και εφαρμόζουν ατομικά τακτικές ρεαλιστικής ανυπακοής, σε μια προσπάθεια να επιβιώσει ο καθένας τους από τον κυκεώνα των μέτρων. Το αποτέλεσμα είναι, σε πολλές περιπτώσεις η αύξηση των τελών και φόρων να οδηγεί σε μείωση των φορολογικών εσόδων, και αυτό όχι απαραίτητα λόγω της φοροδιαφυγής, αλλά αντίθετα λόγω του περιορισμού της κατανάλωσης/χρήσης. Θα αναφερθώ ωστόσο σε δύο περιπτώσεις ατομικής ρεαλιστικής ανυπακοής που τις θεωρώ εμβληματικές.

Η πρώτη αφορά τη δραματική αύξηση των αποποιήσεων κληρονομιάς. Η επιβολή του ΕΝΦΙΑ, αλλά και η αύξηση πολλών άλλων φόρων στα ακίνητα, μαζί με τα υψηλά τέλη τακτοποίησης αυθαιρέτων κατασκευών, οδηγούν κάθε χρόνο χιλιάδες συμπολίτες μας να αποποιούνται κληρονομιές που, πριν λίγα μόλις χρόνια, θα είχαν μεγάλη αξία (συνήθως μάλιστα αυτές οι κληρονομιές συνοδεύονται από χρέη). Οι πολίτες κάνουν χρήση των δικαιωμάτων που τους δίνει ο Νόμος, υιοθετούν μια μέχρι πρότινος αντισυμβατική στρατηγική, επιφέροντας τελικά μεγάλη ζημιά στο κράτος, οικονομική αλλά και εθνική.

Η δεύτερη, και πλέον εμβληματική περίπτωση ατομικής ρεαλιστικής ανυπακοής είναι η μετανάστευση στο εξωτερικό, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με την περίοδο προ του 2010. Μάλιστα, στη μεγάλη πλειοψηφία αυτοί που φεύγουν είναι νέοι και μορφωμένοι. Ακόμη χειρότερα, πολλοί από αυτούς δεν σκοπεύουν να επιστρέψουν στη χώρα, επιδιώκουν να πολιτογραφηθούν στη χώρα υποδοχής τους (κάτι που αργά ή γρήγορα θα καταφέρουν), ενδεχομένως παντρεύονται με πολίτη της εκεί χώρας, και τα παιδιά τους δεν θα τα εγγράψουν ποτέ στα ελληνικά δημοτολόγια (ακόμη και αν παντρευτούν με Έλληνα/Ελληνίδα).

Δυνητικά, οι δύο παραπάνω τακτικές ατομικής ρεαλιστικής ανυπακοής, σε λίγα χρόνια θα επιφέρουν κατάρρευση των φορολογικών εσόδων και ερημοποίησης της χώρας. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, τι κάνει το κράτος για να αναστρέψει αυτή την κατάσταση; Θα εξακολουθήσει να λέει ΝΑΙ σε κάθε απαίτηση των δανειστών, βαθαίνοντας ακόμη περισσότερο την οικονομική και κοινωνική κρίση, ή θα αναλάβει επιτέλους τις ευθύνες του και θα πει το «ως εδώ και μη παρέκει»; 

Το ΜέΡΑ25 θεωρεί πως ήδη έχουμε ξεπεράσει το κρίσιμο σημείο, δεν αρκεί μόνο να σταματήσει ο κατήφορος, αλλά πρέπει να γίνουν και βήματα πίσω. Οι επτά τομές του οικονομικού προγράμματος του ΜέΡΑ25 θα είναι η αρχή, αποτελούν την υπεύθυνη και ρεαλιστική στάση απέναντι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, και θα νομοθετηθούν χωρίς τη πρότερη σύμφωνη γνώμη των θεσμών. Αρμοδιότητα των βουλευτών είναι να ψηφίζουν με ελεύθερη συνείδηση ό,τι πιστεύουν πως είναι προς το συμφέρον της χώρας. Το Κοινοβούλιο θα πρέπει να αποκτήσει και πάλι την ανεξαρτησία του και η χώρα την υπερηφάνεια της. Είναι θέμα Δημοκρατίας, και η σωστή λειτουργία της Δημοκρατίας είναι υπεράνω της οικονομικής κρίσης.

Το πρόγραμμα του ΜέΡΑ25 μπορεί να βρεθεί εδώ:
https://mera25.gr/εκλογικο-προγραμμα-μερα-25-2/