Παρά την ” μυθολογία”, δεν έχουμε δραματική αύξηση της παγκόσμιας προσφοράς. Το περίοδο 2017/2018 ήταν 4.094 εκ. τόνοι, 2018/2019 είχαμε 4.234 εκ. τόνους και 2019/2020 η εκτίμηση (16/12) είναι 4.242 εκ. τόνοι ( μέσα και τα αποθέματα).

Η τρεις χώρες που παράγουν extra παρθένο “ελαιόλαδο εντός” Ε.Ε, είναι Ελλάδα- Ιταλία- Τυνησία και είχαν στην τριετία την εξής διαμόρφωση: η Ελλάδα 1,1 εκ , η Ιταλία 0,5 εκ. και η Τυνησία 0,94 εκατομμύρια τόνους .

Τι συμβαίνει λοιπόν;

Το κλειδί είναι η Τυνησία με ίδιες ποσότητες ελαιολάδου με την Ελλάδα (φέτος 300.000 τόνοι η κάθε μια) και συγκρίσιμη ποιότητα με Ελλάδα & Ιταλία.
Για να στηρίξει την χώρα η ΕΕ, μόνη δημοκρατία που επιβίωσε από την “αραβική άνοιξη”, εισάγει το Τυνησιακό ελαιόλαδο αδασμολόγητο, σαν ” Ευρωπαϊκό” δηλαδή.
Όμως στην Τυνησία το κράτος ορίζει μια ελάχιστη τιμή, τιμή ασφαλείας την λέγαμε παλιά στην Ελλάδα. Αυτή φέτος, τώρα, είναι 1,8 ευρώ. Μάλιστα στην χώρα γίνονται διαδηλώσεις με αίτημα η τιμή να ανέβει στα 2,4 ευρώ .
1,8 ευρώ λοιπόν και οι Ιταλοί ( και άλλοι) ορμάνε, αρπάζουν την παραγωγή, λίγο ακριβότερα. Υπολογίζουν τα μεταφορικά, την απαραίτητη, από τους κανονισμούς, για μη Ευρωπαϊκά προϊόντα επεξεργασία και…έρχονται στην Ελλάδα και αγοράζουν 2,1-2,2 και γύρω γύρω.
Το Τυνησιακό λάδι λοιπόν γίνεται ο κριός που σπάει τις τιμές σε Ελλάδα και Ιταλία.
Μάλιστα, οι δικοί “μας”, τυποποιητές ζήτησαν δια του οργάνου τους, ΣΕΒΙΤΕΛ, να αγοράζουν και οι ίδιοι από Τυνησία, ώστε να ναι σίγουροι πως η Ελληνική ελαιοκαλλιέργεια θα τελειώσει…

Αυτή είναι η αιτία της κατρακύλας των τιμών τα τελευταία χρόνια, ειδικά φέτος. Mια πολιτική απόφαση στο επίπεδο της Ε.Ε και προφανώς, πολιτικά πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Νίκος Αντωνακάκης