Μικρό παιδάκι ακόμη, θυμάμαι που καθόμουν μπροστά από την τηλεόραση, αδημονώντας για ώρες, μέχρι να ξεκινήσει η ταινία με τον αγαπημένο μου ηθοποιό, τον Κώστα Βουτσά.

Έχοντας «συντονιστεί» ώρα πριν, είχα πατήσει ένα από τα 9 κουμπιά της ασπρόμαυρης – τότε- τηλεόρασης που είχαμε στο σπίτι για να απολαύσω μια από τις πάμπολλες ταινίες στις οποίες ο ίδιος πρωταγωνιστούσε.

Οι ατάκες που έλεγε, οι οποίες έχουν μείνει στην ιστορία, οι ρόλοι τους οποίους υποδυόταν και φυσικά το υποκριτικό του ταλέντο, «ξεχείλιζε» από την οθόνη και διαπερνούσε το σώμα, φτάνοντας ως τα εσώψυχα μου.

Ο ίδιος, πλάι στα υπόλοιπα «ιερά τέρατα» του ελληνικού κινηματογράφου, κατάφερνε να ξεχωρίζει. Να μην επισκιάζεται και να αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστική φιγούρα, ακόμη κι αν ο ρόλος του ήταν – ενίοτε – δευτεραγωνιστικός.

O Κώστας Σαββόπουλος ή Βουτσάς, όπως έγινε ευρέως γνωστός, από τους πρώτους κιόλας ρόλους του, κατάφερε να «μαγνητίσει» βλέμματα και και κατακτήσει «καρδιές». Είχε το χάρισμα, το μαγικό «άγγιγμα» και κατάφερνε να μετατρέψει, ακόμη και τις βιντεοταινίες της δεκαετίας του ’90 στις οποίες πρωταγωνιστούσε, με το προσχηματικό σενάριο, σε «καλτ» ταινίες.

Από τις: «Χαρτοπαίχτρα», «Μια κυρία στα μπουζούκια», το «Ανθρωπάκι», τη «Νύχτα Γάμου», τον «Ξυπόλητο Πρίγκηπα» και τις «Θαλασσιές τις Χάντρες», στον «Τελευταίο Άντρα», τον «Ιππότη της Λακκούβας» και «Τα τούβλα», ο Κώστας Βουτσάς, μετέφερε το δικό του μήνυμα, μεταδίδοντας το σε όλο το φιλοθεάμον Κοινό.

Δημοφιλής, και λαοφιλής. Καλλιτέχνης κοσμαγάπητος με όλη τη σημασία της λέξης. Η χαρά της ζωής, όντας ερωτευμένος με τη ζωή. Γεμάτος ενέργεια. Ευρηματικός, ατακαδόρος και ικανός να υποδύεται με την ίδια ευκολία δραματικούς και κωμικούς ρόλους. Αν και η Κωμωδία ήταν η μεγάλη του αγάπη…

Το έργο του τεράστιο στον Πολιτισμό και την 7η Τέχνη, ως την τελευταία του στιγμή. Τυχεροί όσοι είχαν την τύχη να τον δουν να πρωταγωνιστεί ακόμη και στην τελευταία θεατρική παράσταση, στην οποία μετείχε.

Ο θρύλος του ελληνικού Κινηματογράφου, πέρασε πλέον στο Πάνθεον πλάι σε τόσους άλλους μεγάλους, που έχουν ήδη «φύγει». Η παρακαταθήκη του «βαριά», όχι μόνο για την 7η Τέχνη, αλλά για την κοινωνία ολόκληρη.

Το μεγαλύτερο κληροδότημα του σε εμάς, είναι ο τρόπος με τον οποίο οφείλουμε να κάνουμε το ταξίδι της ζωής. Τι μας δίδαξε; Μα να είμαστε εραστές της ζωής. Να ρουφάμε κάθε στιγμή ως το μεδούλι. Όπως έκανε ο ίδιος ως τα 88 του χρόνια.

Ο Βουτσάς ήταν από τους τελευταίους ζωντανούς θρύλους της χρυσής εποχής του ελληνικού σινεμά. Το βέβαιο είναι πως ο θάνατος του σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής, που έδειξε το δρόμο της Ανάτασης, μέσα από χρόνια πολύ δύσκολα, γεμάτα κακουχίες και εμπόδια.

Μικρό παιδάκι στενοχωριόμουν με το που έβλεπα τους τη λέξη «τέλος», μόλις τελείωνε η ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε. Αυτό το «τέλος» όμως είναι που με συγκλόνισε. Και ας μην ήξερα προσωπικά τον Κώστα Βουτσά, ήταν ένας δικός μου άνθρωπος.

Όμως σε ανθρώπους- θρύλους όπως ο Κώστας Βουτσάς, δεν αρμόζει ο αποχαιρετισμός, γιατί δεν υπάρχει αποχαιρετισμός. Το στίγμα του είναι τόσο βαθιά χαραγμένο μέσα μας, που ο Κώστας Βουτσάς, ζει και θα ζει στις καρδιές μας…

 

Ανδρέας Κριτσωτάκης