Αν και βρισκόμαστε στο… ντάλα καλοκαίρι είναι πολλοί εκείνοι που μιλούν και γράφουν με αφορμή το επικείμενο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλοι μέσα από περισπούδαστες και δαιδαλώδεις διατυπώσεις κι άλλοι με ευθύ τρόπο αναφέρονται είτε σε αυτό που επιθυμούν και επιδιώκουν κι άλλοι σε εκείνο που απεύχονται. Στην οριστική μεταμόρφωση του πρώην κυβερνώντος κόμματος σε ένα αρχηγικό μόρφωμα όπου ο αρχηγός θα επικοινωνεί αδιαμεσολάβητα με την βάση. Οπου τα όργανα, οι οργανώσεις και η ιεραρχία θα είναι για όλους τους άλλους αλλά όχι για τον αρχηγό ο οποίος θα έχει τη δυνατότητα του δεσμείν και λύειν.

Το ενδεχόμενο αυτό τρομάζει εκείνους που τυχαίνει να έχουν πολιτική καταγωγή από τα κόμματα και τις πολιτικές κινήσεις της δεκαετίας του ογδόντα και παλιότερα. Πρόκειται για εκείνους και εκείνες που στελέχωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% και τώρα αισθάνονται ως να δέχονται εισβολή. Το βράδυ που ο Αλέξης Τσίπρας αποδεχόταν την ήττα του κόμματος του στις εκλογές και έδινε συγχαρητήρια στον Κυριάκο Μητσοτάκη, ήταν που ταυτόχρονα έκανε την αναγγελία ενός νέου κομματικού σχηματισμού ο οποίος θα αντικαθιστούσε τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ.

Οι παλιότεροι κομματικοί, αντιλήφθησαν αμέσως περί τίνος επρόκειτο. Κατάλαβαν ότι δεν γίνεται να κινείσαι για να καλύψεις τον πολιτικό χώρο της λεγόμενης σοσιαλδημοκρατίας και να μην υιοθετείς τον τρόπο και την «λειτουργία» του Κόμματος που δέσποσε στον χώρο αυτό επί σαράντα χρόνια. Όταν όμως, γινόταν δεκτή η πρόταση να εκλέγεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από το συνέδριο και όχι από την Κεντρική Επιτροπή καθιστώντας τον από πρόσωπο σε καθοδηγητικό όργανο, σφύριζαν αδιάφορα. Τώρα που φαίνεται να ανησυχούν είναι αργά.

Και για να είμαστε σαφείς ανησυχούν διότι γύρω από την νέα προεδρική ομάδα δεν είναι πια οι ίδιοι αλλά κάποιοι από του μουσαφιρέους που χρόνια τώρα μπήκαν στο Κόμμα και κάποιους άλλους που ετοιμάζονται να μπουν μέσα από το σχήμα της «Προοδευτικής Συμμαχίας». Η εκλογή προέδρου από την κομματική βάση είναι το τελευταίο μέσο προκειμένου ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ένα πλήρως αρχηγικό Κόμμα.

Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του θα το αξιοποιήσουν αν και εφόσον κρίνουν ότι θα χρειαστεί. Στο κομματικό σώμα θα το πλασάρουν ως ένα αποτελεσματικό τρόπο για να αυξηθούν τα μέλη από περίπου 15.000 που είναι τώρα σε 200.000 που είναι ο στόχος. Ο πρόεδρος αποδεσμευμένος έτσι από κάθε κομματική συντεταγμένη διαδικασία θα έχει λυμένα τα χέρια του για κάθε επιλογή. Το πολύ να υπάρξουν κάποιοι που θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το πλοίο μήπως και περισώσουν κάτι από την εναπομείνασα αριστερή τους υπόληψη. Μέχρι εκεί όμως.

Απαλαλγμένος από κάθε κομματική ιδιοτροπία ο κ.Τσίπρας θα μπορεί ανενόχλητος να ετοιμάζεται για την επάνοδό του στην εξουσία. Σε Ευρωπαϊκή Ενωση και Αμερική, στην εγχώρια οικονομική ελίτ ,θα είναι σίγουροι πως όλα τα θέματα είναι λυμένα και δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να αμφισβητηθεί το μαντρί του ατλαντισμού και του ευρωμονόδρομου. Η πολιτική ισορροπία που πήγε να διαταραχτεί το πρώτο εξάμηνο του 2015 με το δημοψήφισμα θα είναι πλέον αδιατάρακτη. Τα δυο μεγάλα κόμματα λουσμένα στο φως των μνημονίων και της λιτότητας θα αποτελούν εγγύηση από κοινού για την διαιώνιση των πολιτικών που υπαγορεύονται από τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.

Στο πλαίσιο αυτό, μικρή σημασία έχει αν ο κ. Τσίπρας φαντασιώνεται τον εαυτό του ως νέο Αντρέα Παπαντρέου. Αλλωστε, εκείνο που τον απασχολεί είναι να κάνει κάτι που μόνο ο Αντρέας το έχει πετύχει: Να επανέλθει μετά από μια ήττα ως εκλεγμένος εκ νέου πρωθυπουργός. Αν για να το πετύχει , εκτιμήσει ότι θα πρέπει να αλλάξει και το όνομα του κόμματός «του» τότε είναι σίγουρο ότι «θα πάει και το παλιάμπελο»….

* Του Γιώργου Χελάκη
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα protothema.gr