Άρθρο του Σταύρου Καραΐνδρου

Και τώρα που έκατσε λίγο η σκόνη κι αφού γέμισε το timeline της καθημερινότητάς μας με μικρές ιστορίες από τις εφετινές Πανελλήνιες, ας θυμηθούμε τα σοφά λόγια του πάτερ Χαράλαμπου από το Ηράκλειο, ο οποίος με μεγαλείο ψυχής άπλωσε τα φτερά του και προστάτευσε τον γιο του που ανήκει σε αυτούς που δεν πέτυχαν.

Βλέπετε, ζούμε σε μια χώρα που τα μόρια και οι βάσεις ορίζουν το μέλλον των παιδιών ή, σε γενικότερο πλαίσιο, των οικογενειών. Είναι ταμπού να έχεις παιδί που δεν πέρασε. Η κοινωνία μας κολλάει εύκολα ετικέτες στους επιτυχημένους και στους αποτυχημένους. Εύκολα ορίζει το μέλλον τους και το ίδιο εύκολα γεννά χαρακτηρισμούς που κουβαλούν τα παιδιά στην υπόλοιπη ζωή τους. Και ενίοτε τα μεταφέρουν κι αυτά στους δικούς τους απογόνους.

Ας τονίσουμε για μία ακόμα φορά το αυτονόητο: οι Πανελλήνιες και το τι θα κάνει κάθε παιδί σε αυτές δεν αποτελούν σημείο αναφοράς στον προορισμό τους στη ζωή. Δεν είναι ούτε η αρχή ούτε το φινάλε. Δεν είναι καν το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή τους.

Μαθαίνουμε στα παιδιά να είναι πρώτα χωρίς να απολαμβάνουν τη διαδρομή προς την κορυφή, προς τον στόχο. “Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός”, όπως έλεγε ο Καβάφης, αλλά, αλήθεια, ποιος από εμάς έχει ζήσει το περίφημο αυτό ταξίδι; Ποιος από εμάς έμαθε πως στη ζωή αυτό που ορίζεται ως “σωστό” και “καλό” είναι κάτι υποκειμενικό;

Δείτε, για παράδειγμα, την κοπέλα από τα Χανιά που αρίστευσε, συγκέντρωσε πάνω από 19.000 μόρια, θα μπορούσε να μπει στην Ιατρική, αλλά επέλεξε αυτό που την έκανε να αισθάνεται ωραία. Το “καλό” που λέγαμε. Θα ακολουθήσει την Αισθητική γιατί έτσι της αρέσει. Τόσο απλά και τόσο ξεκάθαρα. Γνωρίζοντας, συνάμα, πως πιθανότατα θα είναι δαχτυλοδειχτούμενη στη γειτονιά της για τούτη την επιλογή.

Οι επιλογές. Αυτές που γράφουν σε μια λευκή κόλλα χαρτί το μέλλον μας. Δεν είναι όλα Πανελλήνιες, διάολε. Μπράβο στα παιδιά που πέρασαν, πολλά συγχαρητήρια που πέτυχαν τον στόχο τους, αλλά τα ίδια εύσημα αξίζουν και όσοι δεν εκπλήρωσαν τις επιθυμίες τους. Οσοι “γράφτηκαν” στο χρονοντούλαπο της προσωπικής τους ιστορίας ως οι αποτυχημένοι των Πανελλαδικών.

Ποιος, όμως, μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιον αποτυχημένο επειδή δεν πέρασε πουθενά; Ποιος είναι αυτός που αποκτά αυτοβούλως τη δυνατότητα να χωρίζει τη νέα γενιά σε καλούς και κακούς βάσει της πορείας τους στις Πανελλήνιες;

Δεν είναι όλα like και share. Δεν είναι όλα ικανοποίηση του εγωισμού. Οι Πανελλήνιες δεν είναι καλλιστεία μαθητών και οικογενειών. Οι Πανελλήνιες είναι απλά μία ευκαιρία για το αύριο. Την έχασες, δεν χάθηκε τίποτα. Την κέρδισες, είναι στο χέρι σου να την αξιοποιήσεις. Κάποια στιγμή πρέπει να προετοιμάζουμε τα παιδιά για την ήττα, να τους μάθουμε ότι υπάρχει κι άλλο αποτέλεσμα εκτός από την επιτυχία, την κορυφή. Οπως την οριοθετεί ο καθένας αυτή.

Και στην τελική, αν ανήκεις στους καταρρακωμένους ψυχολογικά, να θυμάσαι αυτό: “Αν μπορείς να σταθείς στα συντρίμμια του ονείρου σου όρθιος τότε βγήκες νικητής”.