Του Σταύρου Καραΐνδρου

Το υπουργείο Παιδείας προσπάθησε να δικαιολογήσει τα όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα στην συγκέντρωση αδιόριστων εκπαιδευτικών έξω από το υπουργείο Παιδείας. Να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Μία συγκέντρωση στην οποία για ακόμη μία φορά, δυστυχώς, τα επεισόδια ήταν αυτά που κυριάρχησαν και δημιούργησαν μία αποπνικτική ατμόσφαιρα. Οχι μόνο λόγω της χρήσης δακρυγόνων, αλλά -κυρίως- λόγω της γενικότερης κατάστασης στο χώρο της Παιδείας.

“Η κινητοποίηση δεν αντιμετωπίστηκε με τον δέοντα τρόπο. Θα υπάρξει άμεσα συνάντηση με την ΕΛΑΣ ώστε να δρομολογηθεί περαιτέρω συντονισμός για να μην δημιουργούνται παρόμοια περιστατικά“, ήταν η επίσημη θέση από την πλευρά του Γαβρόγλου, ενώ για την “καυτή πατάτα” ούτε κουβέντα. Φταίει το ΠΑΜΕ, φταίνε αυτοί που έχουν προβοκατόρικες αντιλήψεις και προβοκατόρικα κίνητρα, φταίει κι ο Χατζηπετρής, όπως έλεγε ο αείμνηστος Κελαηδόνης.

Ο δάσκαλος, ο εκπαιδευτικός, είναι ένας κακοπληρωμένος σε μία χώρα που δεν σέβεται ακόμα και την ίδια της την Παιδεία. Τα χημικά και το ξύλο δεν λύνουν προβλήματα, τα μεγαλώνουν. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι ο εχθρός, είναι το λευκό χαρτί που καλούνται να συμπληρώσουν τα παιδιά μας. Ο αδιόριστος δάσκαλος είναι το θύμα ενός “πολέμου” που πληγώνει το χώρο της εκπαίδευσης.

Το υπουργείο Παιδείας παρακολουθεί με απάθεια να εκτυλίσσεται μπροστά του ένα δράμα. Οταν τρομοκρατείς και χτυπάς τους εκπαιδευτικούς, όταν τους κλείνεις κατάμουτρα την πόρτα το μόνο που καταφέρνεις είναι να δημιουργείς μίσος. Και το μίσος γεννά φασισμό. Φαύλος κύκλος μίας πληγωμένης κοινωνίας.

Οταν ο κακοπληρωμένος δάσκαλος φοβάται, όταν αναζητά το δίκιο του με μάτια δακρυσμένα από την αδικία και τα χημικά, τότε τον στέλνεις στην αντίπερα όχθη. Τον κάνεις εχθρό σου.

Το υπουργείο Παιδείας πρέπει να ανοίξει τις πόρτες του. Να ακούσει τα προβλήματα, να εκπέμψει στο ίδιο μήκος κύματος. Να λειτουργήσει σαν κάτι δημοκρατικό. Οσο κάνει το αντίθετο ελλοχεύει ο κίνδυνος να δημιουργήσεις μία παιδεία και κατ’ επέκταση μία χώρα με δειλούς και εν δυνάμει φασίστες.

Η εκπαίδευση είναι κάτι ιερό. Το εργασιακό δικαίωμα επίσης. Ποιο από τα δύο σέβονται οι υψηλά ιστάμενοι; Ρητορικό το ερώτημα.