Βρέθηκα στην ιστορική και όμορφη πόλη της Μεσσηνίας, την Καλαμάτα για να παρακολουθήσουμε το 37ο συνέδριο της ΓΣΕΕ και τις επετειακές εκδηλώσεις που θα λάμβαναν χώρα για τα 100 χρόνια από την ίδρυση της.

Εν μέσω όμως αντεγκλήσεων και αψιμαχιών δυστυχώς ο χώρος που θα φιλοξενούσε τις εργασίες του συνεδρίου μετετράπη σε πεδίο σύγκρουσης, με αποτέλεσμα ούτε το συνέδριο, αλλά ούτε και οι εκδηλώσεις να πραγματοποιηθούν.

Και εδώ είναι εύλογα τα ερωτήματα που τίθενται και πρέπει να απαντηθούν από όλους όσοι παρευρίσκονταν και συμμετείχαν ως αντιπρόσωποι των ομοσπονδιών και του εργατικού κέντρου στο συνέδριο.

Όλες οι πλευρές οφείλουν να αποδείξουν ότι με την συμμετοχή τους στο συνέδριο είχαν ως βασικό τους μέλημα να εκφράσουν και να προωθήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Βέβαια το γεγονός ότι το συνέδριο συνέπεσε με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου δεν βοήθησε, καθώς το ήδη οξυμένο πολιτικό κλίμα που έχει δημιουργηθεί, απλά μεταφέρθηκε στο συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Δεν αξίζει όμως στους εργαζόμενους της χώρας, που ότι κατέκτησαν και κατοχύρωσαν, το κατέκτησαν με αγώνες και θυσίες, να παρακολουθούν μια τέτοια εξέλιξη.

Ο απομονωμένος και ανυπεράσπιστος εργαζόμενος μισθωτός δεν θα είχε ξεπεράσει την μοίρα του εάν δεν συνασπίζονταν για να κατακτήσει, διασφαλίσει και προωθήσει τα εργασιακά του δικαιώματα, οικονομικά και ηθικά με μαζικούς συλλογικούς αγώνες.

Απέναντι στην ισχύ των εργοδοτών ήταν απαραίτητο να ορθωθεί ένα αποτελεσματικό αντίπαλο δέος. Υπάρχει απόλυτη αναγκαιότητα, οι εργαζόμενοι να προχωρήσουν με ένα ενιαίο αρραγές μέτωπο προκειμένου να απαντηθούν οι μεγάλες προκλήσεις του μέλλοντος.

Η μάχη για την απόκρουση των αντεργατικών και αντιλαϊκών πολιτικών που αναμένονται στο εγγύς μέλλον είναι ενιαία και δεν μπορεί να λείπει κανείς αυτήν.

Θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας εάν δεν προστατεύσουμε την οικονομική και κοινωνική ζωή στη χώρα μας και δεν αποτρέψουμε τα φαινόμενα που παρατηρούνται στην πολιτική, τον αθλητισμό και το εργατικό κίνημα.