Η αναγνώριση από τις σύγχρονες κοινωνίες ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι εγγενή δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από εθνικότητα, τόπο διαμονής, φύλο, εθνοτική ή εθνική καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία χρώμα ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση, καθολικά και αναφαίρετα, αδιαίρετα και αλληλένδετα, διέπονται από την αρχή της ισότητας και της μη-διάκρισης, οδήγησε στην υπογραφή της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 10 Δεκεμβρίου 1948,  από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (Ο.Η.Ε.)

Η Ελλάδα έχει συνυπογράψει τη Διακήρυξη και έχει ενσωματώσει στο δίκαιό της τα ανθρώπινα δικαιώματα.

 Σήμερα, σε ακραίες και πρωτόγνωρες συνθήκες, η προάσπιση αυτών των δικαιωμάτων αποτελεί προτεραιότητα, καθώς η συντηρητικοποίηση και περιστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ως επιταγή της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού, είναι ιδιαίτερα ανησυχητικές και δεν μας αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού.

Οι συνθήκες εγκλεισμού και η υπολειτουργία κοινωνικών υπηρεσιών έφεραν στην επιφάνεια το μέγεθος των προβλημάτων και των παθογενειών των κοινωνιών που ζούμε, με αποτέλεσμα κατάφωρες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων να βλέπουν το φως της δημοσιότητας και πόσες άλλες περιπτώσεις να “κρύβονται” πίσω από κλειστές πόρτες.

Χρέος όλων μας η ανθρώπινη, αξιοπρεπής και δίκαιη διαβίωση στα σπίτια μας, στους χώρους εργασίας μας, στα σχολεία μας, στην καθημερινότητά μας, σε όλους τους χώρους οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας.