Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες που ενώ προσφέρουν εξαιρετικές υπηρεσίες παροχής ή λιανικής, δεν μπορούν να σταθεροποιήσουν την ποιότητα των υπηρεσιών τους λόγω της “κρίσης”.
Τι εννοούμε;
-Μα ο “καλός” στη δουλειά του είναι πάντα καλός…
-Σωστά, αλλά τα έξοδα όταν αυξάνονται εκθετικά και τα έσοδα μειώνονται αναλόγως λόγω μείωσης της αγοραστικής δύναμής του κοινού, η διαφορά που λέγεται “κέρδος”, όσο και αν προσπαθούμε ηθελημένα ή μη να την δαιμονοποιούμε σε αυτή την χώρα, είναι απαραίτητη για τον ιδιοκτήτη ή τους μετόχους για να επιβιώσουν βιολογικά και ηθικά, παίρνοντας δύναμη να συνεχίζουν. Δεν μιλάμε βέβαια για κερδοσκοπικές καταστάσεις, που παραπέμπουν για τα Ελληνικά δεδομένα σε εταιρείες Α.Ε. και όχι μόνο…. Αλλά για φυσιολογικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δόξα το Θεό, αποτελούν ένα μεγάλο μέρος της ελεύθερης αγοράς μας. Ανέκαθεν η πολιτική κατάσταση, με αποκορύφωμα τα τελευταία χρόνια, γενίκευε την παραοικονομία πίσω από το σύνολο των ελεύθερων επαγγελματιών, παραπλανώντας το κοινό ώστε να βάζει “στο ίδιο καζάνι” τους πάντες. Ακούμε συχνά την έκφραση: “όλοι οι μαγαζάτορες κλέβουν κ.ά.”.
Το πιο κρίσιμο όμως σημείο είναι η πολιτικοκοινωνική αβεβαιότητα, που προέρχεται από την πολιτική στρατηγική της εκάστοτε κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την ρευστή εξωτερική πολιτική που καθορίζει τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα μας. Όταν λοιπόν ο ιδιοκτήτης απαιτείται να κάνει κάποιες επενδύσεις στη δουλειά του για αναβάθμιση υπηρεσιών, είτε υλικά είτε σε ανθρώπινο δυναμικό και δεν ξέρει τους επόμενους μήνες αν βγαίνει το οικονομικό του πλάνο, απλά αποθαρρύνεται βάζοντας στον “πάγο” τις όποιες αλλαγές χρειάζονται.
Αυτό φέρνει δυστυχώς μείωση της “ποιότητας”, στα πλαίσια του υγιούς ανταγωνισμού, μείωση του ερωτισμού στο δημιουργικό μέρος, απαραίτητο συστατικό για την συνεχή επιτυχία και τυχόν σπασμωδικές κινήσεις που οδηγούν σε απανωτά λάθη αρκετές φορές, στην προσπάθεια να καλυφθούν οι όποιες αδυναμίες. Παράδειγμα μια φαινομενικά απαραίτητη απόλυση προσωπικού, που φέρνει μείωση στα έξοδα, μπορεί να αποβεί μοιραία αν χαθεί βασικό έμψυχο δυναμικό. Επίσης σπάταλες επενδύσεις που στερούν την οικονομική εξέλιξη της επιχείρησης στη συνέχεια. Ένα άλλο λάθος στην προσπάθεια επιβίωσης που κάνουν μικρές εταιρείες, είναι “οι λάθος συνεργασίες” με φαινομενικά μεγάλες, που καταλήγουν σε παιχνίδια “το μεγάλο ψάρι τρώει συνήθως το μικρό”…… Άδικο, αλλά το σύστημα με την λάθος νοοτροπία μας, τροφοδοτεί ήδη τέτοιες σχέσεις…. !!
Επίσης σε μια τέτοια κατάσταση η χαρά και ο ανθρώπινος ενθουσιασμός μειώνονται αισθητά, με αποτέλεσμα την αιωρούμενη αρνητική ενέργεια στην προσπάθεια εξυπηρέτησης των πελατών, γεγονός που στοιχίζει πολύ ακριβά. Ο πελάτης επειδή βρίσκεται παράλληλα στο δικό του αγώνα επιβίωσης, έχει πολύ μικρή μνήμη, με αποτέλεσμα μπορεί να συνεργάζεσαι δέκα χρόνια με κάποια επιχείρηση και ένα λάθος να στοιχίσει ακριβά, καθώς ισχύει στατιστικά ο κανόνας: “ένας δυσαρεστημένος πελάτης, μας διώχνει άλλους δέκα” !!
Η προσωπική ψυχραιμία, η ανανέωση της γνώσης, η πνευματική ισορροπία, η σωματική άσκηση για εκτόνωση, η σταθεροποίηση από πλευράς πολιτικής κατάστασης σε θέματα αντιμετώπισης της ιδιωτικής αγοράς εργασίας, με διάθεση πραγματικής ανάπτυξης και όχι άδικους αποκλεισμούς που ευνοούν μεγάλες επιχειρήσεις και πολυεθνικές και η αλλαγή τρόπου σκέψης στη νοοτροπία μας βάζοντας λίγη “αγάπη” μέσα μας, ΙΣΩΣ βοηθήσει να μην φτάσουμε να λειτουργούν στο τέλος πολυκαταστήματα που απλά βλέπουν τον πελάτη ως 10ευρώ που επικυρώνεται από ένα barcode.
